Skuteczność i efektywność pedagogiczna ośrodków kuratorskich w Polsce

prof. zw. dr hab. Andrzej Bałandynowicz
„Pedagogium” — Wyższa Szkoła Nauk Społecznych w Warszawie

Skuteczność i efektywność pedagogiczna ośrodków kuratorskich w Polsce

Koncepcja kuratorskich ośrodków pracy z młodzieżą wywodzi się z dwóch podstawowych tendencji, które na początku lat sześćdziesiątych zarysowały się w polityce zapobiegania przestępczej demoralizacji nieletnich.
Pierwsza z nich wiąże się ze sformułowaną w literaturze krytyczną oceną instytucji resocjalizacyjnych, zorganizowanych według systemu izolacyjno-dyscyplinarnego, który nie sprzyja wychowaniu. Teza ta wsparta badaniami wskazującymi na stosunkowo wyższą efektywność środków probacyjnych przyczyniła się do upowszechnienie poglądu, iż instytucje izolacyjne należy zastępować środkami wykonywanymi w naturalnym środowisku społecznym.
Druga zaś pojawiła się w orzecznictwie sądów dla nieletnich i związana była ze stosowaniem na coraz większą skalę dozoru kuratorskiego zarówno w postępowaniu karnym, jak i opiekuńczym. Nie wchodząc w kwestię w jakim stopniu praktyka ta była inspirowana postulatami zgłaszanymi w doktrynie, a w jakim była ona wynikiem faktycznego przyrostu nieletnich stających przed sądem i nawarstwiających się w związku z tym trudności obiektywnych, oczywiste jest, że tak duża liczba orzekanych dozorów musiała wpłynąć na modyfikację sposobu ich wykonania.

Więcej w numerze...